Onze Rein
Vanmorgen 26 augustus kregen we te horen dat onze Rein was overleden. Toen ik bij DS’79 kwam leerde ik Rein kennen. Hij was toen vrijwilliger en maakte de kleedkamers schoon. Als ik dan per ongeluk mijn tas op de grond had laten staan, dan riep hij altijd: “Boogers, tas van de grond af halen, zo kan ik niet schoonmaken.” Toen ik 15 jaar later bij Dordrecht’90 terugkeerde, liep Rein nog steeds de kleedkamers schoon te maken, en je kan wel raden wat hij riep als ik mijn tas weer liet staan.
Rein was een van de grootste supporters die Dordrecht ooit heeft gehad. Uit en thuis was hij aanwezig. Niemand zal zijn kritische benaderingen vergeten. Als Dordrecht verloren had, at hij weer twee dagen niet, zo kwaad was hij.
De zaterdagmiddagen bij de jeugd kwam hij altijd, samen met Tommie voorop op de fiets, kijken naar de jeugd. Tommie die ik altijd ‘konijn’ noemde kreeg altijd een koude frikandel van Rein. Daarna steevast in de bestuurskamer bestelde Jan de Jong een patatje met voor Rein en dan kreeg ik altijd te horen of ik goed of slecht was. Daar was hij altijd heel duidelijk in. Het bijzondere was, ik waardeerde altijd wat hij zei.
Twee jaar geleden werd Rein opgenomen in het ziekenhuis, samen met Marcel van der Net ben ik toen langsgegaan. Toen is de lijdensweg van Rein begonnen. Rein is tot de laatste wedstrijd blijven komen, ondanks zijn pijn. Bij zijn allerlaatste wedstrijd, waar ik naast hem zat, Dordrecht A-jeugd tegen Excelsior, begon een supporter van Excelsior te schelden over Dordrecht. Dat moest je dus bij Rein niet doen, dezelfde persoon kreeg te horen wat Rein er van vond.
Twee weken geleden hadden wij Rein uitgenodigd om met de spelersgroep te komen eten, wij hadden een Dordt-shirt voor hem ingelijst met alle handtekeningen erop. Rein heeft gelijk het shirt boven zijn bed gehangen en als hij pijn had, verzachtte dat Dordtshirt de pijn.
Persoonlijk vind ik dat Rein iets moet krijgen in het stadion zodat dit unieke persoon nooit vergeten wordt, ik weet zeker dat aanstaande vrijdag hij van bovenaf over onze schouders meekijkt. Dan zal hij op hem zijn manier de wedstrijd meebeleven.
Een dikke traan.
Ik zal je nooit vergeten.
Marco Boogers