Hard Gras

Ik had nooit iets met FC Dordrecht. Toen ik jong was heetten ze DS’79 en speelden ze in het geel-blauw. Wat ik toen dacht: weinig toeschouwers, geen sfeer, geen echte club.

Vorige zomer mocht ik een paar verhaaltjes voorlezen in dat stadionnetje aan de Krommedijk 210, dat inmiddels GN Bouw Stadion heet. Wat grote indruk maakte was het supportershome, een keet achter een hek. Supporters op plastic tuinstoelen, friet op een bord, shawltjes en elftalfoto’s aan de muur.

En dan dat stadionnetje. Schots en scheef neergekwakte tribunes, een lekkend dak en toiletten die naar toiletten ruiken.

Het deed denken aan Nieuw Monikenhuizen, het oude stadion van Vitesse, waar ze, als je tijdens de wedstrijd koffie ging halen, ‘deur dicht!’ riepen. De staantribunes stonden in een winderige hoek. De sfeer van toen is in het multifunctionele Gelredome met z’n dak nooit meer geëvenaard.

Vorige week bezocht ik de wedstrijd FC Dordrecht – AGOVV. Er waren – en dan ben ik optimistisch – duizend toeschouwers. Om me heen zeiden ze dat het kwam omdat het maandag was en omdat Eredivisie-Live het rechtstreeks uitzond. Voor de gelegenheid strooide de harde kern met papiersnippers toen de spelers het veld op kwamen.

Als je dat met z’n tienen gaat doen, heb je wel ballen, daar kan geen tifo-actie tegen op.

Ik hoop voor die supporters dat FC Dordrecht nooit promoveert, dan verdwijnt alles. Inclusief de papiersnippers, dat heet in de eredivisie een veiligheidsrisico.

Marcel van Roosmalen, vrijdag 14 december